Vandaag staat Paradise op het programma. We hadden hier graag in de Inn willen overnachten, maar het historische gebouw was aan een opknapbeurt toe en wordt deze en komende zomer verbouwd. Nadat we uitgechekt hebben, rijden we richting Ashford, via de FR52 en dan via Longmire naar Paradise. In het weekend kan het hier vaak erg druk zijn. Er staan bij de ingang van het park borden met rode lampen aan de kant van de weg, waarop staat aangegeven dat als de lampen branden alle parkeerplaatsen bij Paradise vol zijn. Gelukkig branden de lampen niet. In het weekend schijnt dit regelmatig voor te komen. We zien een grappig richtingsaanwijsbord waarop staat aangegeven dat als je naar rechts gaat je in het 'Paradise' terecht komt maar als je naar links gaat, dan beland je in Seattle.
We parkeren bij de day use parking en lopen naar het Visitor Center. Er zijn hier meerdere trails. We kiezen voor een korte trail: de Nisqually Vista Trail van 1,2 mijl. Hier zijn gelukkig geen muggen. De trail loopt eerst naar beneden over een bruggetje dat een klein stroompje overspant. De kinderen vinden het leuker om door het water te waden. Daarna gaat de trail afwisselend omhoog en omlaag. Ook hier staan veel bloemen langs het pad. Na een tijdje hebben we uitzicht op de Nisqually gletsjer. Echt spectaculair is het niet. Er is niet veel ijs te zien. We moeten met de camera behoorlijk ver inzoomen om hier wat van te zien. Al met al is deze wandeling niet echt een grote aanrader.
De wandeling, de Alta Vista trail, die we 's middags doen daarentegen wel. Maar voordat we deze trail lopen eten we eerst in het cafetaria dat zich in het Visitor Center bevindt. Ook bellen we even naar de familie in Nederland. Het blijkt daar net zo warm te zijn als hier. Net zoals gisteren blijven Judith en Marijke liever in het Visitor Center, een beetje kaarten, een beetje rondhangen, met de gameboy spelen en een ijsje eten. Martin en ik beginnen met volle moed aan onze trail.
Het blijkt geen gemakkelijke trail. Hij gaat behoorlijk steil omhoog. Gecombineerd met de hitte maakt dat de wandeling aardig zwaar. Maar het is de moeite waard, bij elke bocht verandert het uitzicht en moet er weer een nieuwe foto genomen worden. Dat schiet natuurlijk niet op. Op een gegeven moment loopt het pad dwars door een stuk sneeuw. Daarna is het nog een stuk klimmen totdat we ook Mt Adams zien met wat wolken er boven. Ook Mt Rainier zelf zit nu voor een deel in de wolken.
We doen ruim 70 minuten over deze trail, 50 minuten om omhoog te komen en 20 minuten naar beneden. Als we weer terug zijn, besluiten we bij de picknickplaats bij de auto nog wat te eten. Een deel van de picknicktafels ligt nog een dik pak sneeuw, maar een deel is al sneeuwvrij.
We hebben brood bij ons en ook rauwkostsalade. Het is al vier uur als we vertrekken. We rijden weer via Packwood waar we tanken en ijs inslaan. Vervolgens rijden we via de FR25 naar het zuiden. Dit is een zeer bochtige weg, veel bomen en helaas slechts een keer uitzicht op de oostkant van Mt St Helens.
We rijden door tot Carson en steken daar, voor de derde keer deze vakantie, de Columbia River over. Wat een indrukwekkende rivier is dit! Niet zo breed als bij Astoria, maar ook hier een rivier van formaat. Het is niet voor te stellen dat deze machtige rivier maandenlang onbevaarbaar is geweest na de uitbarsting van Mt St Helens; er kwam zoveel puin, bomen en modder in de rivier terecht dat deze dichtgeslibd raakte.
Om 8 uur zijn we eindelijk op de KOA camping in Cascade Locks. Eerst even de was in de machine en dan een fles propaangas voor ons gastankje gekocht voor onze eerste zelfgemaakte maaltijd. De campingwinkel heeft maar een beperkt assortiment; het wordt soep, spaghetti uit blik en een salade. Het is nog steeds erg warm en het koelt nauwelijks af. 's Nachts worden we regelmatig wakker door het doordringende gefluit van passerende treinen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten