vrijdag 28 oktober 2011

17 juli Seattle


Maandag 17 juli 2006
Overnachting: University Inn Seattle
Kosten 129 dollar
Gereden afstand: 0 mijl


We hebben een volle dag om wat van Seattle te zien. En we zijn vroeg wakker dus een lange dag voor de boeg. Het hotel heeft een gratis (complimentary) ontbijt, en dat ziet er redelijk uitgebreid uit. Eigenlijk waren we van plan om naar de Portage Bay Cafe te gaan die naast het hotel ligt, maar we besluiten om dit gratis ontbijt van het hotel toch maar uit te proberen. De kinderen storten zich op het bakken van wafels – lukt na een aantal pogingen – en wij eten toost met jam. Verder is er koffie, thee en sinaasappelsap.
We informeren naar het gratis shuttlebusje van het hotel. De eerstvolgende blijkt al volgeboekt en eigenlijk lijkt het ons ook wel zo makkelijk om het vervoer in eigen hand te hebben dus informeren we naar andere mogelijkheden om in het centrum te komen. De man bij de receptie is heel behulpzaam. Hij legt uit waar de bushalte is, en maakt zelfs een uitdraai met vertrektijden van de bussen. We vinden de halte gemakkelijk. Het is een leuke wijk waar we zitten, er staan veel leuk uitziende houten huizen. Niet groot of sjiek, maar heel gezellig, met veranda's en rommelig tuintjes.
Bij de bushalte zien we bussen voorbijkomen die een constructie voorop hebben: hier kunnen fietsen op geplaatst worden. Wat gek dat je zoiets hier wel hebt en in een fietsland als Nederland niet. Misschien is het omdat hier de afstanden veel groter zijn zodat men een deel daarvan wel met een bus moet overbruggen.

Img_0470

We stappen uit bij de Space Needle. Helaas is het weer niet zo lekker als gisteren, eigenlijk is het gewoon koud! En ook bewolkt. De Space Needle lijkt ons daarom een beetje zonde van het geld. Het uitzicht zal beperkt zijn.
Naast de Space Needle vertrekt echter de Duck Tours, en dat lijkt ons een aardig alternatief. De Duck Tours hebben amfibievoertuigen (nog stammende uit de tweede wereldoorlog) waarmee door Seattle wordt gereden en over Union Lake wordt gevaren. De kinderen hebben eerst geen zin, vooral Judith heeft iets van: help ik zie me al in zo'n belachelijk ding zitten, maar het blijkt een erg leuke en leerzame rit te zijn. Voor mensen zoals wij die nog nooit in Seattle zijn geweest, is het een echte aanrader (kosten voor ons viertjes: $ 89; inclusief tax). Nu trof het ook dat we een bijzondere grappige chauffeur/gids hadden. Zo wist hij te vertellen dat deze amfibievoertuigen in WO II allemaal door vrouwen in elkaar gezet zijn (de mannen waren aan het front) en dat de vrouwen dat veel beter konden dan de mannen. Waarom: omdat de vrouwen in tegenstelling tot de mannen wel de instructieboekjes lazen voordat ze aan de slag gingen.
De tour voert eerst langs de haven en rijdt daarna door het centrum. Van haast alle historische gebouwen weet de gids wel iets interessants te vertellen. Daarna rijdt de wagen naar Lake Union waar hij te water gaat en zo'n twintig minuten rond vaart. Je komt onder andere langs de woonboot van Tom Hanks uit de film Sleepless in Seattle. Ook zien we een aantal watervliegtuigen opstijgen.






Als we weer terug zijn, gaan we het centrum van Seattle te voet bekijken. Eerst lopen we naar de haven, waar we onder andere langs het Edgewater Hotel lopen. Hier hebben allerlei beroemdheden, (onder andere de Beatles) geslapen en vanuit hun kamer gevist. Dit laatste mag niet meer, er werd naar verluidt te vaak dode vis op de kamers aangetroffen. Vervolgens lopen we naar Pike Street waar de bekende vismarkt is. Als er een beetje grote vis verkocht wordt, wordt deze door de lucht gegooid om hem te laten wegen.





We hebben geen trek in vis en lunchen daarom bij een Subway. Na de lunch pakken we een van de gratis bussen richting Pioneer Square (in het centrum van Seattle zijn de bussen gratis), waar we de Underground Tour doen. Zo'n honderd jaar geleden lag het straatniveau een verdieping lager dan nu maar omdat men met hoog water vaak last had van overstromingen e.d. (als je bij vloed de wc doortrok, dan kwam het water en andere zaken uit het toilet omhoog in plaats dat het wegstroomde; je kon de wc alleen bij eb doorspoelen) heeft men toen het straatniveau één verdieping hoger gemaakt en de openbare straat met drie meter opgehoogd. Niet alle winkeliers waren hier blij mee en hielden aanvankelijk hun winkel en de trottoirs op het oorspronkelijke niveau. Daardoor lag op sommige plaatsen de weg drie meter hoger dan de stoep, wat vooral 's avonds wel eens noodlottig was voor degenen die een glaasje te veel op hadden en niet even recht meer op de weg liepen. Bij de Underground Tour kan je resten van dit "ondergrondse leven" zien. De tour op zich is wel aardig, maar hij duurt wel negentig minuten en dat is net wat te lang vinden wij. De helft van de tijd was ook mooi geweest.
Na de tour lopen we nog een stukje in het centrum en nemen dan de bus terug naar ons hotel (voor de bus buiten het centrum moeten we wel betalen; je betaalt dan bij het uitstappen).

Underground001








's Avonds eten we bij Steve en Kimiko. Met Kimiko correspondeert Martin al meer dan 25 jaar. We hebben haar een paar keer in Engeland en in Nederland ontmoet. Vroeger woonde ze in Japan (Osaka), ook heeft ze een aantal jaar in Engeland gewoond. Na haar huwelijk met Steve is ze naar Seattle verhuisd. Oorspronkelijk was het plan om ergens gezamenlijk in de universiteitswijk te gaan eten maar omdat hun dochtertje Bridget Aiko ziek is, gaan we bij hun thuis eten. Volgens Steve die ons bij het hotel komt afhalen, heeft Kimiko even snel wat eten gekookt. Het blijkt een uitgebreide Japanse maaltijd te zijn.  Heel lekker – de kinderen zijn wat kritischer – en gezellig. Leuk om in een gewone woonwijk te komen en een Amerikaans huis van binnen te zien.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten