vrijdag 28 oktober 2011

19 juli Port Angeles


Woensdag 19 juli 2006
Overnachting: KOA Port Angeles
Kosten: 81 dollar
Gereden afstand: 96 mijl

Vandaag staat onze walvissentocht op het programma. We staan vroeg op. Om half acht zijn we al onderweg en rijden naar Port Townsend toe. Op verzoek van de kinderen ontbijten we bij de plaatselijke McDonalds. Het houdt niet echt over. Na het ontbijt gaan we naar de tegenoverliggende Safeway. Het batterijtje van onze analoge Minolta-camera heeft gisteren zijn laatste stroomstootje gegeven en we zijn daarom op zoek naar een nieuwe batterij. De Safeway, onze favoriete supermarkt in Amerika, heeft echter niet het specifieke type en verwijst ons naar een fotozaak verderop. Deze vinden we zonder probleem, zo groot is Port Townsend niet.
De verkoopster in deze winkel heeft model gestaan voor de McDonalds-reclame waarin de menselijke geest wordt vergeleken met een parachute: als hij niet openstaat, werkt hij niet. Ze bekijkt het oude batterijtje aan alle kanten alsof ze voor het eerst een batterijtje ziet, en tikt daarna iets in de computer. Vervolgens wordt het scherm uitgebreid bestudeerd, met een blik alsof ze niet verwacht had dat daar iets op zou verschijnen. Ondertussen hebben wij al een rek met batterijtjes gezien waarop ook ons batterijtje ligt. Net als wij denken dat de verkoopster helemaal versteend is, komt ze toch in beweging en loopt naar het rek toe en haalt daar het batterijtje er uit. Zo, wij zijn helemaal klaar voor de walvissentocht.
Om half  tien melden we ons bij het kantoor. We zijn een van de eersten en als we aan boord gaan kunnen we een mooi plekje uitzoeken. In totaal varen er zo'n 25 à 30 toeristen mee. De bemanning bestaat uit drie personen, een kapitein, een stuurvrouw en een gids: een biologiestudent die allerlei interessants over de omgeving en over de walvissen weet te vertellen. Opvallenderwijs draagt hij twee verschillend gekleurde schoenen, een rode en een blauwe bootschoen. Judith en Marijke vinden dat maar raar. Om klokslag tien uur vertrekken we.
Het is van tevoren niet bekend waar de walvissen zich bevinden. De boot vaart richting de San Juan Islands. Het is mooi weer en de zee is kalm. Het is een aangenaam varen zo. Als we bij een van de eilanden zijn wijst onze gids op een groot luxe huis dat vlakbij de rand staat. De kust brokkelt elk jaar daar een stuk af en de verwachting is dat het huis vroeg of laat over de rand zal vallen. Het huis heeft daarom de bijnaam de Million Dollar Mobile Home gekregen.
De walvissen blijken zich deze keer helemaal ten noorden van de San Juan Islands te bevinden. We moeten daarom een behoorlijk eind varen. We hebben al bijna twee uur gevaren als we de plek bereiken waar de walvissen zich vandaag ophouden. Er liggen al meer boten, h�t teken dat er inderdaad walvissen zijn. De boot wordt stilgelegd en al gauw zien we in de verte vinnen boven water komen. Ze blijven wel op behoorlijke afstand. Het is de boten niet toegestaan om achter de walvissen aan te varen, je mag ze niet opjagen. Je moet dus hopen dat ze toevallig vlak bij jouw boot opduiken. Helaas doen ze dat niet, maar we kunnen wel een half uur lang genieten van her en der opduikende vinnen. Eén keer zien we redelijk vlakbij een grote staart boven het water komen en een paar keer zien we op enige afstand een orka helemaal uit het water springen. Verder blijft het bij vinnen. Op de achtergrond zien we de besneeuwde top van Mount Baker, een mooi gezicht.




Omdat we vrij ver naar het noorden zijn gevaren, hebben we geen tijd om er erg lang te blijven kijken. Na een half uurtje moeten we weer terug. Op de terugweg valt de boot opeens stil. De motor doet het niet meer. Er is geen brandstof meer. Schaamtevol, 'a bit embarrassing",  bekent de kapitein dat hij vergeten heeft te tanken. Met behulp van een noodtankje varen we naar de haven van Friday Harbor op een van de eilanden en tanken daar. Uiteindelijk zijn we pas om half vier terug in plaats van om twee uur. De groep na ons heeft daarom anderhalf uur staan wachten. Goed dat we de "ochtend"-excursie hadden. Omdat we zo laat terug zijn besluiten we om de geplande wandeling bij Lake Crescent uit te stellen tot morgen.
We gaan nog even wat drinken bij de McDonalds en slaan vervolgens brood, beleg en drinken in bij de Safeway. Vervolgens rijden we terug naar Port Angeles. We hebben vandaag weer een eetafspraak: deze keer met Vladimir en zijn familie die we van een Amerika-discussiegroep kennen. Zij trekken met hun drie kinderen (tussen 20 maanden en 6 jaar) door het noordwesten en hebben het grootste deel er al op zitten als we elkaar ontmoeten. We hebben afgesproken bij een Kentucky Fried Chicken waar we bijna tegelijk aan komen rijden. De KFC blijkt door z'n voorraad heen, wachttijd ruim 20 minuten dus we rijden achter elkaar naar een Wendy's. Er worden ervaringen uitgewisseld en gezellig gekletst.



1 opmerking:

  1. Micro Touch Titanium Trimmer – The Fastest and Most Successful
    Trimmer microtouch titanium trim walmart is a titanium rimless glasses plastic trimmer that comes with a titanium bikes tray which is spun like a spinning disc, allowing you to fram titanium oil filter move more and more easily and titanium white dominus securely to

    BeantwoordenVerwijderen