4 augustus Kings Canyon

---

Vrijdag 4 augustus 2006
Overnachting: Grant Grove Village
Kosten: 83 dollar
Gereden afstand: 95 mijl

---

We ontbijten buiten aan de picknicktafel met onze laatste eieren. Het brood gaat er bij de kinderen maar moeilijk in, de volgende keer maar weer op zoek naar een Frans brood. Als we klaar zijn met het ontbijt, gaan de kinderen de afwas doen. Althans, dat was het plan van de ouders. De kinderen zelf hebben iets geheel anders in gedachten. Zij gaan op zoek naar berensporen in de bosjes achter onze cabin. Van alle parken in Californië schijn je in Sequioa de grootste kans te hebben op het zien van beren, dus mag er beslist geen tijd verloren gegaan worden met zo iets triviaals als afwassen.


Als wij klaar zijn met de afwas – de kinderen hebben ondertussen geen beer gezien – gaan we op pad. We volgen vandaag de SR 180 tot aan het eind, door de Canyon waar het park naar genoemd is. We zijn nog nooit in dit deel van het park geweest en dat blijkt een ernstige ommissie te zijn. Het is werkelijk een prachtige canyon. Het eerste stuk rijden we nog door het bos. Dan begint de weg te stijgen en in de verte zien we al de bergen van de Sierra Nevada. Op een gegeven moment zien we in de diepte de Kings Rivier lopen
    
Onderweg besluiten we te tanken bij Kings Canyon Lodge, het laatste punt waar dit mogelijk is aan deze weg. We hebben weliswaar nog een halve tank benzine maar de pomp bij deze lodge blijkt uit 1926 te stammen, volgens het bord is dit de oudste nog werkende pomp van Amerika. De pomp lijkt een beetje op een pomp die we een keer in het spookstadje Bodie gezien hebben. Alleen die was helemaal kapot en deze werkt nog. Zelfbediening is uit den boze, een dame die uit de lodge komt lopen bedient het oude ding. De benzine bevindt zich in een doorzichtige tank en de hoeveelheid wordt op het oog afgemeten. Bij het terughangen van de nozzle wordt er wat benzine verspild. De geschrokken dame roept uit: It's like gold these days! Nu, dat geldt hier zeker, we betalen liefst 4,75 dollar per gallon! Maar daarvoor tanken we wel bij de oudst werkende benzinepomp van Amerika. Overigens, als zuinige Hollanders nemen we niet meer dan de minimaal verplichte afname van 6 gallon.

Na de Kings Canyon Lodge daalt de weg totdat we naast de rivier rijden. Dit levert prachtige plaatjes op; de rivier is vrij smal maar stroomt krachtig en overal zijn kleine watervalletjes en stroomversnellingen. Er mag niet gevaren worden vanwege de krachtige stroom. De weg klimt nu weer langzaam als we de rivier verder stroomopwaarts volgen. We stoppen even bij de Roaring River Falls. Een korte wandeling voert hier naar een waterval. Bij het begin van het pad staat een bord waarop aangegeven staat dat je hier geen geweer mag hebben, niet met een scooter mag rijden en je hond niet mag uitlaten, een vreemde combinatie. De waterval is niet hoog, hij is zelfs klein, maar is vrij breed en mooi gelegen.

Dan rijden we verder tot aan het parkeerterrein bij Zumwalt Meadows. Hier maken we een langere wandeling, om de Meadow heen. Het is een wandeling van ongeveer 2 km. Eerst lopen we door de rotsen en vervolgens door een bos en langs de rivier en een 'meadow' weer terug. Aan de overkant van de rivier hebben we uitzicht op de North Dome, een rots die bijna even hoog is als de indrukwekkende El Capitan in Yosemite. De omgeving doet hier ook erg aan Yosemite denken met de grijze rotsen. Vervolgens rijden we verder tot aan Roads End. Hier bevindt zich de rots waar John Muir regelmatig vol vuur de leden van de Sierra-club heeft toegesproken. Het is hier erg druk, veel gezinnen die hier uitgebreid zitten te picknicken. Ook veel mensen die het koude water en de stroming trotseren en gaan zwemmen. Ook Marijke gaat nog even pootjebaden.

 's Avonds eten we weer bij het Grant Village restaurant. We worden nu geholpen door een wat oudere dame die er duidelijk geen zin in heeft. Omdat Marijke vegetarisch is vragen we of ze french fries met groente kan krijgen. Dat wil zeggen: dat proberen we te vragen. Tot twee keer toe word ik onderbroken. We zwichten voor haar tweede suggestie: een vegetarische burger. Helaas wordt dit weer zonder groente geserveerd. Voor het eerst maken we mee dat we een toetje op tafel gezet krijgen zonder dat de borden van de hoofdmaaltijd afgeruimd zijn; meestal worden de borden meteen weggehaald als je klaar bent met eten. Zelfs als ze alle toetjes geserveerd heeft laat ze de borden op tafel staan. Dat is dus een lage fooi!
Na het eten gaan we nog even naar het Panoramapoint. Een smalle weg van zo'n 1,5 kilometer lang, die vlakbij onze cabin begint, leidt naar een punt waar we een mooi uitzicht hebben over het woeste achterland van het park.

Onderweg stoppen we nog bij een veldje waarvan wij experts vinden dat het een typisch een veldje is waar beren zich in de avondschemering zouden kunnen ophouden. De beren zijn het niet met ons eens en er is dus geen beer te bekennen, althans wij zien ze niet.