vrijdag 28 oktober 2011

20 juli Port Angeles - Lake Quinault


Donderdag 20 juli 2006
Overnachting:
Lake Quinault Lodge, Lake Quinault
Kosten: $162
Gereden afstand: 201 miles



De kinderen hebben gisteren Nutella gevonden in de Safeway en ze genieten van hun Hollandse ontbijt. Ik neem me voor om op de volgende camping een gastankje te kopen zodat we een eitje kunnen bakken en thee kunnen zetten. Nadat we alles ingepakt hebben – we worden hier al een stuk handiger in – gaan we op weg naar Lake Crescent. Maar eerst tanken we nog in Port Angeles. De benzineprijs is $ 3,19 voor een gallon, dat is behoorlijk prijzig voor Amerikaanse begrippen.
In totaal hebben we tijdens onze rondreis van 6200 kilometer 169 gallon benzine (is ongeveer 639 liter) getankt. De auto bleek 1 (liter) op 9,5 (kilometer) te rijden, heel wat minder zuinig dan onze auto thuis. De totale kosten van de benzine tijdens onze rondreis kwamen uit op 564 dollar (meer dan de 500 dollar die we hiervoor begroot hadden). Gemiddeld betaalden we $3,34 per gallon.
Bij Lake Crescent parkeren we de auto bij het rangerstation. Hiervandaan begint een wandeling naar de Marymere Falls. De route loopt eerst langs het meer, gaat dan door een tunneltje onder Highway 101 door en vervolgens door een bos dat al kenmerken van een regenwoud vertoont, de bomen hangen vol mos en spinnenwebben, wat het bos een beetje Harry Potter-achtige sfeer geeft.
De waterval is niet echt groot maar wel mooi om te zien.






Als we terug zijn bekijken we nog even de Lake Crescent Lodge van binnen. Het is een prachtig houten gebouw aan het meer, met cabins ernaast.
We hadden gehoopt op een simpele lunch hier maar het restaurant ziet er erg chique uit – dat wordt ons even wat te veel van het goede. We gaan wel ergens onderweg picknicken.
In de giftshop kopen de kinderen magnetische stenen en Martin koopt 'The lady of the Lake', een boekje over een kamermeisje dat hier in 1938 vermoord is en wiens geboeide lichaam twee jaar na haar verdwijning helemaal "saponified"("glinsterend als zeep) in het meer gevonden werd: "A beautiful woman is murdered and the icy waters of Lake Crescent hold the clues that point to her killer" . Misschien kan hij de geschiedenis ooit eens gebruiken voor zijn kranten- of tijdschriftartikelen.
Na het bezoek aan de giftshop rijden we verder naar het westen van het park. Daar willen we het regenwoudgedeelte bekijken en één van de stranden. In het plaatsje Forks picknicken we bij een rest area. Naast deze rest area zit een rangerstation. Daar infomeren we naar de getijdentabel van de kust. Gezien het grote verschil tussen eb en vloed is het van belang om je niet door de opkomende vloed te laten verrassen. Ook vragen we welke stranden aan te bevelen zijn voor een bezoek. De ranger raadt ons Rialto Beach of Beach 4 aan. Gezien het feit dat het over een uurtje laagtij is besluiten we eerst naar de het strand te gaan en daarna pas naar het regenwoudgedeelte. We kiezen voor Rialto Beach. Net als de rest van de 101 is ook de weg naar de kust een afwisseling van bos en kaalgeslagen stukken. De gekapte stukken zien er slordig uit, met stronken van soms wel een meter waar vaak weer nieuwe uitlopers op groeien. Sommige delen zijn herplant. Daar staan borden bij met teksten waarop staat aangegeven wanneer het nieuwe bos is aangeplant (bijvoorbeeld 1997) en wanneer het kaprijp is (bijvoorbeeld 2025). Er zit vaak wel dertig of meer jaar tussen.
De bossen reiken tot aan het strand. Voor het strand liggen allemaal dode bomen waar we overheen moeten klauteren. Het strand is stenig, met in zee een paar grote rotsen. De temperatuur is wel 10 graden lager dan in Forks; daar zochten we de schaduw op, hier lopen we te bibberen zonder vest of trui.






We blijven niet lang, ook het regenwoud staat nog op ons programma. Echt bijzonder vinden we het strand niet, maar het is wel even aardig om de oceaan te zien. We rijden weer terug naar de 101 en slaan daarna de afslag richting het Hoh Rain Forest in. Dit is een kronkelige weg van zo'n 15 mijl met zo nu dan uitzicht op de Hoh River. Het Hertz Never Lost systeem heeft moeite met de weg. Regelmatig denkt zij (we hebben de vrouwelijke navigatorstem aanstaan) dat we van de weg geraakt zijn en het bos zijn ingereden. Ze vraagt dan of we alsjeblieft weer naar de weg terugwillen rijden: "please, resume to the highlighted route".
Als we eenmaal bij het eindpunt van de weg zijn, blijkt het Visitor Center al gesloten te zijn. Het is inmiddels al vijf uur geweest. We besluiten om de Hall of Mosses Trail te lopen. Dit is een korte wandeling waar je goed kunt zien hoe groen en overdadig hier alles begroeid is. Er valt hier jaarlijks zo'n 400 centimeter water en het is daarmee de natste plek van de Verenigde Staten. Alleen in de zomer is het er meestal droog en zonnig. Het gevolg is dat de mossen die hier overal aan de takken hangen er dan als uitgedroogde lappen er uit zien. Ook groeien er grote varens en er zijn bomen te zien die bovenop de restanten van andere bomen groeien. De sfeer is net als bij Lake Crescent mysterieus.






Het is al zeven uur geweest als we bij ons hotel aankomen: de Lake Quinault Lodge gelegen bij het gelijknamige meer. Het is een prachtig oud gebouw. Onze kamer ligt niet in de Lodge, die was helemaal te prijzig, maar in het voormalige botenhuis. Met een prijs van $162 is dit onze op een na duurste overnachting. Alleen de overnachting in Furnace Creek ($179) is nog duurder.
Gemiddeld betaalden we voor onze overnachtingen tijdens deze reis $97 (ongeveer 79 euro), bijna evenveel als in 2004 toen we gemiddeld $94 per nacht kwijt waren (in 2002 waren we slechts $77 per nacht kwijt).




Onze kamer ligt prachtig. We hebben een hoekkamer met aan twee zijden een veranda met een houten bank en stoelen. We hebben zowel uitzicht op de lodge en het grasveld ervoor als op het meer. Op de grote regenmeter die bij het hotel hangt, zien we dat er dit jaar tot nu toe (de natte herfst moet nog komen) al 7,5 feet regen is gevallen.
We besluiten om in de lodge te gaan eten. We kunnen pas om half negen terecht, dat loopt echter uit en uiteindelijk staat ons eten pas om half tien op tafel. Het is prijzig, ongetwijfeld betalen we ook voor het uitzicht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten